Zjednoczone Kolonie Nowej Anglii

Zjednoczone Kolonie Nowej Anglii, Konfederacja Nowej Anglii (ang. United Colonies of New England, New England Confederation) – konfederacja czterech kolonii w Nowej Anglii, istniejąca w latach 1643–1684.

Zjednoczone Kolonie Nowej Anglii powołali 19 maja 1643 r.^[1] w Bostonie^[2] przedstawiciele kolonii Massachusetts Bay, New Haven, Plymouth i Connecticut, podpisując tzw. Artykuły Konfederacji^[1], które stanowiły rodzaj konstytucji unii^[2]. Kolonie zobowiązywały się w nich do wzajemnej (w szczególności militarnej) pomocy^[1], skierowanej w głównej mierze przeciwko Indianom i osadnikom z Nowych Niderlandów^[3] oraz z kolonii francuskich^[4], ale też traktowania się wzajemnie jako odrębne państwa, z czego wynikało zobowiązanie do nieingerowania w wewnętrzne sprawy pozostałych członków unii. Pomimo tego jednoczące się kolonie powołały rodzaj rządu – komisarzy (po dwóch z każdej kolonii), którzy mieli zbierać się przynajmniej raz w roku^[1], choć główną słabością tego ciała był fakt, że miał on kompetencje głównie doradcze^[2].

Artykuły Konfederacji odwoływały się do żywych wśród kolonistów idei uniezależnienia się od Anglii i monarchii, które pojawiły się już w trakcie rejsu statku Mayflower^[1]. Ponadto celem konfederacji było rozwiązanie wzajemnych sporów w zakresie handlu, granic i nieporozumień religijnych. Do unii nie włączono osad z późniejszych Rhode Island i Maine, ze względu na odrzucanie przez nich zasad purytanizmu^[4], choć zgłosiły one chęć akcesji^[2].

Funkcjonowanie konfederacji było krótkotrwałe, gdyż traciła ona szybko faktyczną władzę wraz z wchodzeniem w życie kolejnych, wydawanych przez Anglię, Aktów Nawigacyjnych, które w coraz większym stopniu uzależniały kolonie od władzy centralnej. Ustawy te były wydawane zarówno przez władze w okresie Republiki, jak również po restauracji Stuartów (1650, 1651, 1660, 1663, 1672 i 1696 r.)^[1].

Ponadto podejmowane w imieniu konfederacji uchwały były często ignorowane przez Massachusetts, które było najsilniejszym z członków unii^[4] ze względu na największą liczbę ludności^[2], największą liczbę rekrutów do milicji^[1] i największe wpływy podatkowe. Jednym z przejawów prowadzenia przez Massachusetts niezależnej polityki była odmowa udziału w wojnie przeciw koloniom niderlandzkim w 1653 r. Krótko przed aneksją New Haven przez Connecticut (1665), zmniejszono częstotliwość posiedzeń komisarzy do jednego na trzy lata. Ożywienie unii miało miejsce w latach 1675–1676, gdy kolonie pokonały Indian w tzw. wojnie króla Filipa^[2]. Konfederacja funkcjonowała do ok. 1684 r., kiedy miało miejsce ostatnie udokumentowane zebranie komisarzy z należących do niej kolonii^[1].